तिमिहरु शब्द को छारो हालेर
नबुझ्ने लय मा शब्द कोरेर केहि
कवि हुँ भन्छौ, निकै का छौ
पुस्तक छपाउँछौ दरो मोलमा बेच्न आँउछौ,
विमोचन गर्छौ ,मन्त्री र जनता बोलाउँछौ
पुरस्कार पाए जस्तो गर्छौ र धाक जमाउँछौ।
म बोलिन सुनि रहेँ केहिबेर ,उस्को आँखा मा हेरें
मातेको थिएन उ, फेरि प्यारो मित्र उ
फेरि भन्यो-पैसा त निकै कमाउँछौ होला
कवि जी राधे राधे अब फेरि अर्को पुस्तक को
तरखर् मा न होलास, ? असह्य भयो मलाई
मैले भने--
हो ठिक भनिस सजिलो छ भारी बोक्न
हलो जोत्न, दाम्लो बाट्न, खेती गर्ने
गाई पाल्न,गोबर सोर्न,गफ गर्ने,हाँक लडाउँन
लेखेर देखा न त केहि कविता?
यो एकाग्रता र ध्यान को उपज हो
सकदैनस तँ शब्दहरु को माला बनाएर बेच्न।
तँ बुढो हुन्छस, हामी हुन्नौ ,हामी त परिपक्क पो हुन्छौ
त्ँ मक्काउँछस हामी मक्काउँदैनौ
तँ शरीर मा छस हामी प्राण मा छौ
तँ शब्द ब्रह्म मा हामी नाद ब्रह्म मा
तँ मित्था मा हामी सत्य मा
तँ सुप्त मा हामी जाग्रत मा
तँ लिने मा हामी दिने मा
तँ त मात्रै धरती मा हामी आकाश,बायु जल र थल मा
यो शब्द तरंग को झंकार हाम्रो स्पन्दन
हाम्रो प्राणबायु,येसैमा हामी रमाउँछौ
येसैले हामी जोडिन्छौ मस्त रहन्छौ
तँ धरती मा नै बस ठट्टा नगर
कवि र कविता अब्यक्त अबिरल अबिनाशी ।
उ केहि नबोली गोठतिर गयो
म धरतिर फर्कियेँ
मेरो कविता हरायो केहिबेर।
पुरुषोत्तम दहाल
गुवाहाटी।
5/6/21
