घरैमा बसेँ सात दिन,छोरी को बीकॉम को जाँच,
देख्दा देख्दै पार्यो त सोत्तर,हॉस्पिटल भर्ना हुनु नै पर्यो।
म अहंकारी र घमंडी थिएँ फोक्सो दरो हुनाको,
अमरनाथ ,केदारनाथ र वैष्णोदेवी निकै पटक
यात्रा गरेको,त्यो पनि हिढेँर ,म दरो हुने को अभिमान।
सानै वाट गोठ बसेको,दूध दही र घिउ ले मुलायम फोस्को,
मन भरेर खायो,बिरोध गरेँ मैले, मान्दैनन उनीहरु,
तमान गाली गरें, सराँपे,सुन्दैनन उनिहरु,
हजुरबा लिम्बुवान मा बसेको हुनाले केहि लिम्बु गाली गरें,
मैले हजुरबा ले सिकाए जत्ती सबै गाली गरें,टेरेनन ।
महामृत्युंजय देखि जानेको सबै बैदिक र तांत्रिक मंत्र जपेँ,
टेरेनन उनि, चीनी भाषा पो बोल्चन उनिहरु,भयो त?
म जेद्रो, छोडिन युद्ध गर्ने, डक्टर ले पनि साथ दिए,
रेमडीसीबीर र प्लाज़मा दिए,तमान युद्ध भयो।
मेरो फोस्को लाई पाकेको आम सरि बनाए,
म युद्ध गरि रहें,कुनै कोरोना ले भनेको पनि सुने,
यो त गोर्खा पो हो कि? पटकै डराउँदैन त ?
के गर्नु,खुकुरी ले काट्न नसक्ने युध्द मा मैले?
तर मैले हार खाइन,मनोबल हराईन,लड़ी रहेंँ।
एक्काईस दिन चल्यो त्यो युध्द,कहिले म वेंटिलेशन मा,
कहिले हाई फ्लो ऑक्सीजेन मा,हार्यो उ मेरो संकल्प मा।
फेरि तथानाम फलाक्न थाल्यो,हेर्छु तलाई भन्यो,
मैले पनि लाखेस तँलाई भने,अन्तमा बिस्तारै भाग्न थाले।
उ दागा धरेर गयो,मैले पनि गोर्खा को फेला परिस
साला चीनिया गद्दार,धंदुकारी,झाँक्ने भनि दिएँ।
आफू तमांग गाउँ र साथीहरु बीच हुर्केको, गरें तमांग गाली
अटेरि हुंदै लौ हिंड साथीहरु भन्दै सतहत्तर दिन मा बाटो लागे।
मेरो आधा कोरी लाख स्वाहा पनि पारेर गए ।
मेरो फोस्को मा तथानाम गरे,प्वाल पनि पारे,घाइते बनाए
मैले पुनर प्राण को केहि आयत्त गरेँ,बेजोड़ प्राणायाम गँरें।
राम्ररी सिकेँ मृत्यु कला,मृत्यु को सारै नजिक वाट
दर्सन गर्ने अहोभाग्य पाएंँ ,यो त कला पो रहेछ।
काम लागेनन आफन्त हरू कोई प्रतक्ष युद्ध मा,
नेपथ्य वाट हेर्ने र प्रभू पुकार गर्ने वाहेक।
अब रत्तीभर मृत्युभय छैन, चिरानन्द ,शिबोहम शिबोहम।
उसलाई खेदाँए तर डाँडा पारी लखेट्न सकिन।
उ सुप्त र जाग्रत छ अझै।लुप्त भएन बोक्सो बज्या।
घिचुवा साला।किच्चक मोरो।
पुरुषोत्तम उपाध्याय दहाल
बेलतला, गुवाहाटी।
17/5/21
गत मिति अ.7 oct 20 वाट 28 oct 20 को मेरो वास्तविक Covid 19.चित्रण को विनम्र प्रयास।
